بیمه های عمر و سرمایه گذاری

طرح مستمری و مکمل بازنشستگی

برای خرید آنلاین بیمه عمر و سرمایه گذاری کلیک کنید

یکی از معیارهای توسعه یافتگی و مولفه های اصلی رفاه اجتماعی در هر کشور یا اجتماعی، میزان استفاده از بیمه های زندگی (بیمه های عمر) و مستمری ها می باشد و ضریب نفوذ این بیمه ها شاخصی برای اندازه گیری آن است. از سوی دیگر، همانطور که صندوق بین المللی پول نیز بیان کرده است، مولفه های اقتصادی، لازمه توسعه پایدار اجتماعی است. رشد و توسعه اقتصادی در افزایش نرخ اشتغال، کاهش میزان فقر، کنترل تورم و در نتیجه جلوگیری از کاهش یا از بین رفتن درآمدها برای اقشار کم درآمد، موثر است و یکی از مهم ترین راهکارهای دسترسی به این کارکردها، توسعه بیمه های زندگی می باشد.

١ تاریخچه بیمه های عمر

١.١ بیمه های عمر در جهان

اگرچه، بیمه های عمر و مستمری ها به شکل امروزی آن، بعد از بیمه های دریایی و آتش سوزی پدید آمده اند، اما اشکال قدیمی آن ریشه ای بسیار کهن دارد و زمان پیدایش آن نامعلوم است. بشر از گذشته های دور همیشه در این فکر بوده که خود را از پیامدهای اقتصادی مرگ های ناگهانی سنین جوانی و همچنین عوارض ناشی از پیری حفظ کند. در یک نوشته روی پاپیروس که در مصر کشف شده و مربوط به ۴۵٠٠ سال قبل می باشد، مندرج است که مومیاگران مصری هر موقع که یکی از کارکنان کارگاه هایشان فوت می کرد، موظف بوده اند وراث آنها را مورد حمایت قرار دهند. در زمانهای بسیار کهن، در برخی از شهرهای بزرگ انجمن هایی تشکیل یافت که در ازای دریافت حق عضویت از اعضاء، پس از فوت وی هزینه کفن و دفنش را تقبل نموده و غرامتی را نیز به بازماندگانش می پرداختند. در قرون وسطی سندیکاهای مختلف به کار بیمه گری عمر مشغول بودند و در مدارک و اسناد آن دوران، اولین قراردادهای مستمری مادام العمر به دست آمده است.

تا قرن هفدهم در کشورهای اروپایی بیمه عمر به صورت شرط بندی روی فوت شخص ثالث بین دو نفر کم و بیش مرسوم بود. اینگونه شرط بندی ها به دلیل مغایرت با اصول اخلاقی از طرف مقامات مذهبی و قضایی گهگاه ممنوع اعلام می شد و همین موضوع سالیان دراز موجب عقب ماندگی بیمه عمر شده بود، اما طی قرون هفدهم تا نوزدهم، با مساعی دانشمندانی مانند برنولی, دپارسیو و اویلر علوم محاسبات (علم اکچوئری) که تلفیقی از احتمالات و محاسبات مالی بود، به وجود آمد. از آن پس بیمه عمر از صورت شرط بندی و برد و باخت درآمده و بر پایه محکم علمی استوار گشت و متخصصی ِ ن این علم را، اکچوئر نامیدند. محاسبات حق بیمه در بیمه های عمر بر اساس احتمالات مرگ و میر انجام میگرفت که پس از آن با وارد شدن نرخ بهره شکل پیچیده تری به خود گرفته است.

اولین بیمه نامه عمری که به رسمیت شناخته شد در زمان سلطنت الیزابت اول در لندن به سال ١۵٨٣ صادر شد که قراردادی را روی زندگی شخصی به نام ویلیام گیبنز منعقد کرده بود. مدت این بیمه نامه یک سال( ١٢ ماه) و نرخ حق بیمه ٨% سرمایه فوت آن بود. بیمه نامه با نام خدا شروع شده و در پایان آن، سلامت و طول عمر بیمه شده خواسته شده بود. بیمه شده در آخرین روزهای سال، فوت می کند و پس از مجادلات بسیار، سرانجام دریافت کنندگان حق بیمه که از تجار لندن بودند، به پرداخت سرمایه محکوم شدند. اما اختلاف در این بود که مبنایِ مدت قرارداد بر اساس سال شمسی بوده است یا سال قمری.

در صورتیکه مبنا یک سال قمری باشد ، سرمایه قابل پرداخت نبوده و در غیر این صورت سرمایه قابل پرداخت می باشد. زیرا سال قمری کوتاه تر از سال شمسی است و بیمه شده در همین بازه زمانی فوت کرده بود.

اولین شرکت بیمه عمر در سال ١٧۶٢ در انگلستان تاسیس شد و اولین بررسی علمی درباره بیمه های عمر در سال ١٨١٢ منتشر گردید. از آن به بعد شرکت ها و موسسات بسیاری به صورت سهامی یا تعاونی در کشورهای اروپایی و امریکایی در زمینه توسعه بیمه های عمر پا به عرصه وجود گذاردند و به خصوص پس از جنگ جهانی دوم، توسعه بیمه های عمر و پرداخت مستمری ها به مردم در اکثر کشورها به خصوص آمریکا و در سال های بعد در هند و آسیای شرقی سرعت گرفت.

١.٢ بیمه های عمر در ایران

بیمه عمر در ایران به وسیله نمایندگی یک شرکت بیمه خارجی به نام ویکتوریا در سال ١٣١۴ آغاز گردید و یک امضاء توسط نماینده آن، در ایران و امضای دیگر در مرکز شرکت، واقع در برلین انجام می شد. این نمایندگی پس از یک سال فعالیت منحل شد و پورتفوی خود را که شامل ١۵٠ بیمه نامه با مجموع چهارصد هزار ریال حق بیمه سالیانه و تعهد ٨ میلیون ریالی بود به شرکت سهامی بیمه ایران که تازه تاسیس شده بود، واگذار کرد. اولین بیمه نامه عمری که توسط نمایندگی مزبور صادر شد، یک بیمه عمروپس انداز با سرمایه ۶٠٠ لیره انگلیسی و متعلق به یک تاجر تبریزی به نام جبار صالح نیا بود که در انقضای مدت از طرف شرکت بیمه ایران به بیمه گذار پرداخت شد.

شرکت سهامی بیمه ایران، در سال ١٣١۵ و یک سال بعد از تاسیس، عملیات بیمه عمر را با مشارکت یک بیمه گر اتکایی سوئیسی به نام یونیون سوئیس آغاز کرد و در سال ١٣٣۶ شرکت بیمه ملی و در سال ١٣۴٠ شرکت سهامی بیمه امید نیز به این عملیات پیوستند. در سال ١٣۵٣ شرکتی به نام بیمه بین المللی ایران و آمریکا تاسیس یافت که منحصرا به بیمه های عمر و حوادث می پرداخت و با کمک متخصصان آمریکائی شبکه بزرگ نمایندگی در تهران و در شهرهای بزرگ به وجود آورده بود و در فروش بیمه های عمر به سختی می کوشید و به موفقیت های قابل توجهی نیز دست یافته بود. این اقدامات، بیمه ایران را برانگیخت که درصدد ایجاد یک نمایندگی قوی بیمه عمر برآید. به این منظور در شهریورماه ١٣۵۵ اقدام به تاسیس یک شرکت مختلط با مشارکت یک شرکت بیمه آمریکائی به نام ایران عمر کرد. این شرکت توانست در اولین سال فعالیت خود در سال ١٣۵۶ تعداد ١٢٣٨ بیمه عمر به فروش برساند. این در حالی بود که در سال قبل از تاسیس شرکت ایران عمر یعنی سال ١٣۵۵ شرکت سهامی بیمه ایران توانسته بود ٩٢٠ فقره بیمه نامه عمر بفروشد. پس از چند سال وقفه در ارائه بیمه های عمر، از سال ١٣۶٧ با تصویب قوانین لازم، شرکت های بیمه صدور بیمه های زندگی را از سر گرفتند.

با تاسیس شرکت های خصوصی، در اوایل دهه ٨٠ شمسی، نوع روزآمدی از این نوع بیمه ها که مزایای بیشتری داشت و مورد استقبال جهانی نیز قرار گرفته بود، وارد بازار کشور شد و با تاکید بیمه مرکزی، هم اکنون از سوی اغلب شرکت های بیمه با عناوین مختلفی همچون بیمه عمر و تامین آتیه، بیمه عمر و سرمایه گذاری، بیمه جامع زندگی، عمر و تشکیل سرمایه، ارمغان زندگی و … در بازار عرضه می شود.

با عنایت به اقبال عمومی از بیمه عمر در بازار کشور، حق بیمه سرانه بیمه زندگی در ایران از سال ٢٠٠٢ تا ٢٠١١ از ٢ به ٧ دلار افزایش یافت. همچنین با توجه به ضریب نفوذ ۰٫۱% بیمه زندگی، نشان از بازار بکر بیمه های عمر در ایران می باشد

١.٣ بیمه های عمر در شرکت بیمه پارسیان

با توجه به استراتژی ها و اهداف کلان شرکت در زمینه توسعه بیمه های عمر انفرادی و کسب سهم بزرگی از بازار این بیمه ها، صدور بیمه های عمر از سال ١٣٨۶ آغاز گردید. همچنین در مردادماه سال ١٣٨٨ مدیریت بیمه های عمر انفرادی شرکت بیمه پارسیان فعالیت خود را به صورت مدیریتی مستقل از مدیریت بیمه های عمر، حوادث و درمان گروهی، آغاز نمود.

با مستقل شدن مدیریت بیمه های عمر انفرادی، این مدیریت در تلاش است تا مشکلات موجود در زمینه توسعه، فروش و ارائه خدمات صدور و پس از صدور بیمه های عمر را به حداقل رسانده و نیز با استفاده از تجربه پرسنل متخصص و نمایندگان، زمینه بهبود و پویایی را فراهم آورد.

٢ مبانی بیمه های عمر

پیش از ارائه مباحث مربوط به بیمه های عمر و مستمری ها، برخی از مفاهیم مورد استفاده ذکر می شود.

٢.١ مفاهیم و تعاریف بیمه های عمر

٢.١.٢ بیمه نامه: بیمه نامه، سندی است بین بیمه گر و بیمه گذار که بر اساس ماده ٢ قانون بیمه مصوب در اردیبهشت ماه سال ١٣١۶ و پیشنهاد کتبی بیمه گذار (که جزء لاینفک بیمه نامه می باشد( تنظیم گردیده و مورد توافق طرفین می باشد.

در صورتی که بیمه شده و بیمه گذار شخص واحدی نباشد، رضایت کتبی بیمه شده و در مورد بیمه شده ای که اهلیت قانونی نداشته باشد، موافقت ولی یا قیم او برای اعتبار بیمه نامه، ضروری است و در غیر این صورت، بیمه نامه باطل است. به عبارتی دیگر بیمه نامه قراردادی بین بیمه گر و بیمه گذار و به امضای بیمه گر است و بر اساس پیشنهاد کتبی بیمه گذار (که جزء لاینفک بیمه نامه می باشد) ، شرایط عمومی و شرایط خصوصی مندرج یا منضم به قرارداد یا سایر ضمائم احتمالی، منعقد می گردد.

٢.١.٣ بیمه گر: بیمه گر، موسسه یا شرکت بیمه ای است که مشخصات آن در بیمه نامه قید شده و پرداخت سرمایه ناشی از تحقق خطر موضوع بیمه یا موارد دیگر را طبق شرایط مقرر در بیمه نامه به عهده می گیرد. به عبارتی دیگر بیمه گر، شرکت بیمه پارسیان( سهامی عام) می باشد.

٢.١.۴ بیمه گذار: بیمه گذار، شخص حقیقی یا حقوقی است که مشخصات وی در بیمه نامه قید گردیده و عهده دار پرداخت حق بیمه است و به عنوان صاحب بیمه نامه در قبال بیمه گر شناخته می شود. به عبارتی دیگر بیمه گذار شخصی حقیقی یا حقوقی است که قرارداد بیمه را با بیمه گر منعقد و پرداخت حق بیمه را به ترتیب مندرج در بیمه نامه یا ضمائم احتمالی، تعهد می نماید.

٢.١.۵ بیمه شده: بیمه شده ، شخصی حقیقی است که احتمال تحقق خطر یا خطرات مشمول بیمه برای او موجب انعقاد بیمه نامه گردیده و فوت یا حیات او موضوع قرارداد بیمه است و سن، وضعیت سلامتی، شغل و سایر عوامل موثر در خطر در مورد او اساس محاسبه حق بیمه را تشکیل می دهد.

٢.١.۶ بیمه شدگان در بیمه عمر و سرمایه گذاری (طرح خانواده): اشخاص حقیقی می باشند که فوت یا حیاتشان(حسب شرایط و موارد) موضوع بیمه محسوب می شود.

٢.١.۶.١ بیمه شده اول: یکی از بیمه شدگان قرارداد است که علاوه بر موضوعیت بیمه، دارای نقش بیمه گذار در بیمه نامه بوده و در واقع بیمه گذار اصلی و اولیه قرارداد محسوب می گردد.

٢.١.۶.٢ بیمه شده دوم: یکی دیگر از بیمه شدگان قرارداد است که علاوه بر موضوعیت بیمه ، در صورت فوت احتمالی بیمه شده اول و تمایل وی(بیمه شده دوم ) به تداوم بیمه نامه، از حقوق و وظایف بیمه گذاری برخوردار شده و درواقع بیمه گذار جدید بیمه نامه به حساب خواهد آمد.

٢.١.۶.٣ استفادهکننده یا ذینفع: شخص یا اشخاص حقیقی و حقوقی هستند که بیمه نامه به نفع آنها منعقد شده و

مشخصات آنان در بیمه نامه یا سایر ضمائم احتمالی آن ذکر گردیده است. به عبارتی دیگر شخص یا اشخاص حقیقی یا حقوقی می باشند که توسط بیمه گذار و با موافقت بیمه شده تعیین می گردند، بیمه گر مشخصات آنها را در بیمه نامه یا ضمائم احتمالی درج می نماید و در صورت فوت یا حیات بیمه شده از سرمایه بیمه بهره مند می گردند. لازم به ذکر است در صورت عدم تعیین ذینفع در صورت فوت بیمه شده، وراث قانونی ایشان و در صورت عدم تعیین ذینفع در صورت حیات بیمه شده، خود شخص بیمه شده به عنوان ذینفع تعیین می گردند.

٢.١.۶.۴ حق بیمه: ح قبیمه ، وجهی است که بیمه گذار در مقابل تعهدات بیمه گر می پردازد. در بیمه های عمر اشکال مختلفی برای پرداخت حق بیمه اعم از اولیه، یکجا، پرداخت حق بیمه منظم در فواصل زمانی ماهانه، سه ماهه، شش ماهه و سالانه وجود دارد. باتوجه به اینکه بیمه جزء عقود معوض و دو تعهدی می باشد لذا در همه انواع بیم هها، پرداخت حق بیمه شرط لازم برای جاری شدن تعهدات بیمه گر است و در واقع بدون پرداخت حق بیمه ، تعهدی برای بیمه گر وجود ندارد( در بیمه نامه های عمر و سرمایه گذاری در صورت عدم پرداخت حق بیمه توسط بیمه گذار، تعهدات بیمه گر تا زمان وجود اندوخته سرمایه گذاری معتبر خواهد بود(. به عبارتی دیگر حق بیمه وجهی است که بیمه گذار مطابق شرایط قرارداد در وجه بیمه گر پرداخت می نماید.

٢.١.۶.۵ سرمایه بیمه: سرمایه، وجهی است که به عنوان منافع، در بیمه نامه به طور کامل مشخص شده( در بیمه نامه عمر و سرمایه گذاری ریسک حیات وجود ندارد). سرمایه بیمه عمر به دو صورت یکجا و یامستمری قابل پرداخت بوده که به شکلهای مختلفی مانند ثابت یا افزایشی تعیین و تعریف می شود. به عبارتی دیگر سرمایه بیمه، مبلغی است که در صورت فوت بیمه شده در طی مدت بیمه نامه و یا حیات وی در پایان مدت بیمه نامه در وجه استفاده کننده(گان) پرداخت می گردد.

٢.١.۶.۶ منافع بیمه نامه در صورت فوت بیمه شده در طی مدت قرارداد (بیمه نامه عمر و سرمایه گذاری): عبارت است از مجموع سرمایه فوت بیمه نامه در هر سال بیمه ای (با احتساب تعدیلات) و اندوخته سرمایه گذاری تشکیل شده تا زمان فوت.

٢.١.۶.٧ منافع بیمه نامه در صورت حیات بیمه شده در انتهای قرارداد(بیمه نامه عمر و سرمایه گذاری): عبارت است از اندوخته سرمایه گذاری بیمه نامه در انتهای مدت بیمه نامه در بیمه نامه عمر و سرمایه گذاری.

٢.١.۶.٨ ارزش بازخریدی: بهای واگذاری بیمه نامه در هر زمان را ارزش بازخریدی بیمه نامه گویند که میزان آن (مطابق با آئین نامه ۶٨ بیمه های زندگی و مستمری) معادل ٩٠ درصد اندوخته سرمایه گذاری در سال اول بیمه نامه (و از سال های دوم ٩٨ و از سال ششم ١٠٠ درصد اندوخته) بوده که پس از کسر هزینه های محقق شده ،٩۶ ،٩۴ ، تا پنجم به ترتیب معادل ٩٢ مستهلک نشده آتی (هزینه های بیمه گری)، محاسبه گشته و مطابق شرایط قرارداد و جدول پیوست در اختیار بیمه گذار قرار می گیرد.

٢.١.۶.٩ بیمه نامه معوق: به بیمه نامه ای اطلاق می گردد که متناسب با نحوه پرداخت حق بیمه، از تاریخ سررسید اولین قسط پرداخت نشده آن گذشته باشد، مشروط بر اینکه اندوخته بیمه نامه روند کاهشی داشته باشد و صفر نباشد.

٢.١.۶.١٠ بیمه نامه معلق: به بیمه نامه ای اطلاق می گردد که متناسب با نحوه پرداخت حق بیمه ، معوق بوده و مبلغ اندوخته سرمایه گذاری بیمه نامه به صفر رسیده باشد. ضمنا در حالات خاصی نظیر شرایط جنگ، پوشش های بیمه ای بدون توجه به نحوه پرداخت حق بیمه و اندوخته سرمایه گذاری بیمه نامه معلق خواهد گردید.

٣ ریسک های مرتبط با بیمه های عمر

اصولا بیمه های عمر و مستمری ها دو نوع ریسک اصلی را در زندگی انسان پوشش می دهند.

٣.١ فوت ناگهانی و غیرمنتظره(ریسک فوت) این ریسک مخصوصًا در مورد فوت سرپرست و نان آور خانواده از اهمیت خاصی برخوردار است. در بسیاری از خانواده ها، حیات اقتصادی خانواده به وجود نان آور آن وابسته است و با فوت ناگهانی او، اعضای دیگر از حمایت های مادی وی محروم می شوند، درآمدهای حاصل از فعالیت و کسب و کار وی قطع می شود و خانواده تحت شرایط و آسیب های سخت اقتصادی و به تبع آن اجتماعی قرار می گیرند.

٣.٢ طول عمر بیش از حد انتظار (ریسک حیات)

در مقابل خطر فوت، این خطر قرار دارد که در آن فرد و خانواده، در اثر طول عمر بسیار زیاد وی در شرایط سخت اقتصادی و اجتماعی قرار می گیرند. دلیل این امر آن است که با افزایش سن و رسیدن دوران بازنشستگی و کهولت سن، درآمد افراد کاهش می یابد و در مقابل، هزینه های او نیز به دلیل افزایش هزینه های درمانی ناشی از بیماری ها و مشکلات پیری با افزایش روبروست.

۴ انواع بیمه های عمر

برای پوشش ریسک های مرتبط برای پوشش دادن ریسک های مرتبط با بیمه های عمر، معمولا سه نوع بیمه عمر وجود دارد که در یکی از این سه طبقه قرار می گیرند.

۴.٢ بیمه عمر به شرط فوت (با پوشش فوت)

در بیمه نامه های با پوشش فوت، بیمه گر تنها در صورت فوت بیمه شده طی مدت بیمه نامه، منافع فوت بیمه را پرداخت می نماید و در قبال زنده بودن فرد تعهدی ندارد.

۴.٣ بیمه عمر به شرط حیات (با پوشش حیات)

در بیمه نامه های با پوشش حیات، بیمه گر تنها در صورت حیات بیمه شده در انتهای مدت بیمه نامه، منافع بیمه نامه را م یپردازد و تعهدی در قبال فوت وی ندارد.

۴.۴ بیمه عمر به شرط فوت و حیات (با پوشش توام فوت و حیات یا مختلط)

در بیمه های با پوشش توام فوت و حیات، بیمه گر در هر دو صورت (فوت و حیات بیمه شده) متعهد به پرداخت منافع تعیین شده در بیمه نامه می باشد. در این بیمه نامه ها که به بیمه های مختلط نیز موسومند، در صورت فوت بیمه شده طی مدت بیمه نامه ، بیمه گر سرمایه فوت را پرداخت می کند و در صورت حیات وی در انتهای مدت بیمه نامه بیمه گر متعهد به پرداخت سرمایه حیات است.

بیمه های عمروسرمایه گذاری از لحاظ ریسک اصلی جزء بیمه های به شرط فوت بوده ولی بدلیل تشکیل اندوخته سرمایه گذاری، مزایای فراوانی را در دوران حیات برای بیمه گذار یا استفاده کننده(گان) فراهم خواهد آورد.

۵ کاربردها و مزایای بیمه عمر انفرادی و مستمری ها

با توجه به شرایطی که افراد و خانواده ها ممکن است در اثر فوت سرپرست خانواده یا رسیدن وی به سن بازنشستگی، متحمل شوند، کاربردهای بیمه های عمر به شرح ذیل معرفی می گردند:

۵.١ تامین هزینه های فوت

به طور کلی با فوت سرپرست خانواده، تعهدات تازه ای برای بازماندگان، اعم از هزینه تدفین و مراسم به خاکسپاری، هزینه های درمانی و بیمارستانی بیماری احتمالی متوفی، پرداخت قروض، صورتحسا بهای جاری، مالیات های سنگین بر دارایی و سایر هزینه های معاش خانواده، از مواردی است که می توان با تهیه بیمه عمر آنها را تامین کرد.

۵.٢ تامین مستمری برای بازماندگان پس از فوت

با فوت سرپرست خانواده، بازماندگان، نیازمند یک مقرری ماهانه و مستمر هستند تا هزینه های جاری و روزانه خود را تامین کنند. به خصوص وجود فرزندان کمتر از ١٨ سال، عدم اشتغال همسر بیوه، وجود افراد پیر یا معلول و نیازمند نگهداری از عواملی هستند که نیاز به وجود مستمری را بعد از فوت فرد در خانواده، تشدید می کنند. به عنوان مثال، برقراری یک مستمری هرچند ناچیز، برای همسر بیمه شده بعد از فوت وی، اثر بسیار مثبتی در زندگی و شرایط حیات وی خواهد داشت.

۵.٣ تامین در برابر اتفاقات و حوادث ناگوار

در صورت بروز حوادث یا بیماری های صعب العلاج برای سرپرست خانواده، هزینه های جاری خانواده افزایش یافته و در مواردی تامین معاش نیز میسر نمی باشد، دراین شرایط برای تامین نیازهای موجود، پوشش های اضافی برای معافیت از پرداخت ح قبیمه، پرداخت سرمایه نقص عضو یا از کارافتادگی دائم و کامل، پرداخت هزین ههای بیماری های صعب العلاج و … طراحی گردیده است که می تواند اثر مثبتی بر کاهش هزینه های خانواده داشته باشد.

۵.۴ تامین اقساط وام ها و دیون اغلب افراد در طول حیات خود

وام هایی را از بانک ها و موسسات مالی به خصوص برای خرید یا تامین مسکن، دریافت می کنند که مورد خریداری شده معمولا تا پرداخت کامل اقساط در رهن بانک خواهد بود، و با فوت فرد، بقیه اقساط را بازماندگان باید بپردازند که در صورت عدم پرداخت آن، ممکن است آن دارایی یا خانه مصادره شود که با وجود بیمه های عمر این تهدید جدی مرتفع خواهد شد.

۵.۵ تامین هزینه تحصیلات

سرمایه دیگری که با فوت سرپرست خانواده، ممکن است مورد نیاز باشد، تامین هزینه تحصیل فرزندان به خصوص در دور ههای عالی است و بیمه عمر می تواند سرمایه هایی را در دوره های معین در اختیار فرزندان قرار دهد.

۵.۶ تامین سرمایه برای مقاصد خاص

اشخاصی که قصد دارند پس از فوت، وجوهی از ماترک خود را برای امور خیریه، مانند تاسیس درمانگاه، مدرسه، مسجد و یا رفع نیاز مستمندان، اختصاص دهند، می توانند با استفاده از بیمه عمر این کار را به انجام برسانند و بیمه گر پس از فوت وی،سرمایه مقرر را یکجا یا به دفعات در اختیار موسسه یا اشخاص تعیین شده قرار خواهد داد.

۵.٧ تامین برخی نارسایی ها در کسب و کار

بیمه های عمر با تامین سرمایه می توانند برخی از زیان های پیش بینی نشده یک موسسه را در صورت فوت مدیر یا برخی متخصصین کلیدی آن مرتفع سازد. همچنین بیمه عمر کاربرد وسیعی در رفع مشکلات یک شریک ناشی از فوت شریک دیگر دارد.

۵.٨ تامین مستمری بازنشستگی

در صورتی که شخص تا سن بازنشستگی زنده باشد، نیازمند درآمدی ترجیحا به صورت مستمری می باشد تا بتواند نیازهای مالی خود مانند هزینه ها ِ ی رو به افزایش درمان بیماری ها را در دوران کهولت سن پوشش دهد. علاوه بر آن در کشورمان به دلیل وجود برخی مولفه های فرهنگی در خانواده ها، پس از تحصیل و ازدواج فرزندان و تشکیل خانواده و مراودات جدید، هزینه های افراد مسن و بازنشسته نه تنها کاهش نیافته بلکه با افزایش نیز روبرو می شود. در چنین شرایطی فرد بازنشسته و خانواده اش نیازمند حمایت مالی بیشتری هستند.

۵.٩ تامین آتیه فرزندان

در بسیاری موارد، والدین ممکن است بخواهند برای آتیه فرزندان خود، برنام هریزی کنند. معمولا پدر و مادری که خود در سن ٣٠ الی ۴٠ سال قرار دارند، و فرزندانشان در سنین ۵ الی ١٠ سال هستند، در ١۵ الی ٢٠ سال آینده، به یکباره با هزینه هایی روبرو خواهند شد که تقریبا با دوره بازنشستگی خودشان همزمان است. در آن زمان فرزند(ان( خانواده نیازمند تامین هزینه های تحصیلات دانشگاهی، سرمایه ای برای شروع کسب وکار، مبلغ قابل توجهی برای ازدواج و حتی تامین هزینه های اولیه زندگی مشترک و مهریه خواهد بود و از سوی دیگر دختر خانواده نیز علاوه بر هزینه تحصیل، هزینه زیادی را برای تامین جهیزیه نیازمند است. تمامی این موارد که به عنوان هزینه های آتیه فرزندان به عهده خانواده هستند، با خرید بیمه های عمر اندوخته ساز به صورت تدریجی، قابل پرداخت است.

۵.١٠ پس انداز با قاعده و سرمایه گذاری منظم مبالغ اندک

معمولا اغلب خانواده ها، به خصوص طبقه متوسط، پس اندازهای ماهانه ای دارند که به خودی خود نمی توان از آنها برای خرید یک دارایی با هزینه های هنگفت مانند مسکن، اتومبیل یا زمین استفاده کرد. از سوی دیگر جمع آوری این وجوه توسط خود شخص نیز، مستمر نیست و چه بسا دستخوش وسوسه های گوناگون قرار گرفته و خرج می شود. به همین دلیل بسیاری از افراد، پس انداز قاعده مند و مطمئن را به پس انداز آزاد و نامرتب ترجیح می دهند و بیمه های عمر یکی از بهترین روش هایی است که این وجوه را به شکل کارا و با استفاده از سود مرکب برای فرد، پ سانداز و سرمایه گذاری می کند.

۵.١١ کارایی در سبد هزینه های خانواده

معمولا موسسات بیمه برای جمع آوری حق بیمه در سررسیدهای معین، مشتریان و بیمه گذاران را مطلع می کنند و این امر موجب می شود بیمه گذاران این وجوه را از درآمد خود کنار بگذارند. وجوهی که در غیر این صورت احتمالا صرف خرید کالاهای غیرضروری یا صرفا مصرفی می شود.