بیمه مسئولیت مدنی دارندگان مراکز نمایشی

مراکز نمایش اعم از سینما، تئاتر و سالن های کنسرت موسیقی می باشند. در بیمه مسئولیت مدنی دارندگان مراکز نمایشی، بیمه گذار شخصی حقیقی یا حقوقی است که نام او تحت این عنوان در جدول مشخصات بیمه نامه ذکر شده است و پروانه تأسیس مرکز نمایشی از طرف مقامات ذی صلاح به نام وی صادر گردیده و پرداخت حق بیمه را تعهد می کند تماشاگران شامل کلیه اشخاص حقیقی هستند که از طریق تهیه بلیت از گیشه سالن نمایش، دریافت کارت و یا هرگونه مجوز کتبی دیگر جهت استفاده از برنامه های نمایشی در محل نمایش حضور داشته باشند.
اشخاصی مانند بیمه گذار، شرکاء، اعضاء خانواده و فامیل نسبی درجه اول بیمه گذار و هر فرد حقیقی یا حقوقی که به صورت قراردادی در محل نمایش خدمات ارائه می دهند، تماشاگر به حساب نمی آیند. در این نوع بیمه، کلیه افراد به غیر از بیمه گذار، شرکا، خانواده و فامیل نسبی در جداول بیمه گذار، تماشاگران و کارکنان بیمه گذار، شخص ثالث محسوب می گردند.
موضوع بیمه: موضوع بیمه عبارت است از جبران غرامت های ناشی از مسئولیت مدنی بیمه گذار در مقابل تماشاگران از لحظه ورود به مرکز نمایش تا لحظه خروج که مستقیما در نتیجه هرگونه حادثه ناگهانی و غیر مترقبه حادث گردد. تعهدات عمومی بیمه گر و بیمه گذار مشابه سایر رشته های بیمه ای است.
استثناها: موارد ذیل هر چند بیمه گذار مسئول شناخته شود، از شمول تعهدات بیمه گر خارج است:
١- عمل عمد بیمه گذار و یا نمایندگان ایشان.
۲- جرایم حقوقی و کیفری و مجازات های قابل خرید.
۳- انجام هرگونه فعالیت غیر از آنچه در پروانه بهره برداری آمده و در شروع قرارداد کتباً به بیمه گر اعلام شده است.
4- جنگ، جنگ داخلی، انقلاب، شورش و اعتصاب و تعطیل کار.
5- خسارت های مستقیم و غیر مستقیم ناشی از وقوع هرگونه حوادث طبیعی از قبیل سیل، زلزله و …..
6- مبلغ فرانشیز تا میزان مقرر مندرج در جدول بیمه نامه.
۷- هر گونه دعوی در خصوص عدم النفع و زیان های معنوی توسط تماشاگران و یا اشخاص ثالث.
۸- مسمومیت غذایی ناشی از مواد خوراکی.

تعریف بارنامه و کاربرد آن در بیمه

بارنامه سندی است که توسط حمل کننده یا نماینده او امضاء می شود و بیانگر این است که کالاهایی که نوع، کمیت و شرایط آن ذکر شده است، برای حمل دریافت شده اند و یا بر روی کشتی که عازم مقصد مشخصی است بارگیری شده اند. بارنامه رسید کالا می باشد و بیانگر شرایط و مفادی است که تحت آن، کالا حمل می شود. بارنامه به عنوان یک سند کلیدی در کشتیرانی و حمل و نقل چند کاربرد دارد؛ اول این که نشان دهنده قرارداد حمل است؛ دوم رسید کالا  محسوب می شود و سوم این که سند مالكيت كالا می باشد.

از آنجا که بارنامه، سند مالکیت است لذا طبق آن، به دارنده اش اجازه داده می شود بعد از رسیدن کشتی به مقصد، بار را از حمل کننده تحویل بگیرد. همچنین بارنامه به دارنده آن اجازه میدهد تحت ضوابط قرارداد حمل، در صورت فقدان کالا یا آسیب دیدن آن، ادعای خسارت کند. طبق قانون، مالكيت بارنامه برابر است با مالكيت كالا. يعنی دارنده آن مالک کالا شناخته  می شود.

بارنامه ممکن است قابل معامله و انتقال باشد و لذا هر کس آن را داشته باشد، مالک کالا شناخته می شود. اگر غیر قابل معامله و انتقال به دیگری باشد، معمولا پشت نویسی شده و تنها یک مالک دارد که نام او ذکر شده است.

شیوه معمول این است که بارنامه در سه نسخه اصلی صادر می شود و در بندر مقصد تنها کافیست که دریافت کننده کالا، یک نسخه را که مربوط به اوست ارائه دهد. اگر بار به بندری غیر از مقصد تعیین شده در بارنامه منتقل شود، هر سه نسخه اصلی بارنامه باید ارائه شود.

گاهی اتفاق می افتد که بارنامه به موقع به بندر تخلیه نمی رسد. در مسیرهای کوتاه و مخصوصا در مورد کشتی های تانکر این مشکلی رایج است؛ زیرا ممکن است مواد نفتی در حالی که در کشتی در حال حمل می باشند چندین بار فروخته شوند. در این وضعیت حمل کننده هرگز نباید بار را بدون ارائه بارنامه تحویل دهد. یکی از انواع مهم بارنامه، بارنامه های دریایی است که انواع و تقسیم بندی های مختلفی دارد که به شرح زیر می باشد.

1- از نظر موقعیت کالا: بارنامه های دریایی از نظر موقعیت کالا، به بارنامه کالای بارگیری شده و دریافت شده تقسیم می شود. بارنامه دریایی کالای بارگیری شده نشان دهنده این است که کالا توسط متصدی حمل تحویل گرفته شده و در کشتی بارگیری شده است. بارنامه دریایی کالای دریافت شده نشان دهنده این است که کالا توسط متصدی حمل، برای حمل دریافت شده اما بارگیری نشده است. در عمل، بانکها از قبول چنین بارنامه ای خودداری می کنند مگر این که در قرارداد بین خریدار و فروشنده، اعتبار آن مورد پذیرش واقع شود.

۲- از نظر تعداد وسیله حمل: بارنامه های دریایی از نظر تعداد وسیله حمل به سه نوع تقسیم می شوند که شامل بارنامه دریایی مستقیم، بارنامه حمل مرکب و بارنامه سراسری است.

٣- بارنامه دریایی مستقیم برای حمل کالا از بندری به بندر دیگر بدون تغییر کشتی و ارسال مستقیم کالا به گیرنده استفاده می شود.

بارنامه حمل مرکب در مورد حمل کالا با بیش از یک نوع وسیله حمل و تحت حمل و نقل مرکب یا چند وجهی استفاده می شود، صادر کننده این نوع  بارنامه ، یعنی متصدی حمل و نقل چند وجهی ؛ مسئولیت حمل از زمان دریافت کالا تا تحویل آن را بر عهده دارد.

تحت تأثیر شیوه حمل و نقل مركب، گروه های با  Nvoc با NVOCC  وارد فعالیت حمل و نقل شده اند. این متصدیان حمل، بارنامه را برای حمل کالا با کشتی یا وسیله حملی صادر می کنند که نه مالک آن هستند و نه اداره آن را بر عهده دارند و عمدتا در حمل کالا با کانتینر فعالیت می کنند زیرا گسترش استفاده از کانتینر برای حمل و نقل کالا باعث گسترش و تسهيل حمل و نقل مرکب شده است.

بارنامه سراسری مانند بارنامه مرکب است، اما زمانی صادر می شود که یک حلقه از زنجیر حمل و نقل، الزاما دریایی باشد.

٤- از نظر شرایط کالای مورد حمل: بارنامه های دریایی از نظر شرایط کالای مورد حمل به بارنامه های غیر مخدوش و مخدوش تقسیم می شوند. اگر در بارنامه ذکری از معیوب بودن کالا یا بسته بندی آن  نباشد و به ضمیمه آن نیز یادداشتی نباشد، بارنامه تمیز یا غیر مخدوش یا بدون قید و شرط نامیده می شود. البته بارنامه باید دارای این شرایط باشد، در غیر این صورت ارزش و اعتبار خود را از دست می دهد. اگر در بارنامه صریحا در مورد نقص و عیب کالا یا بسته بندی آن نکته ای قید شده باشد آن را بارنامه مخدوش یا مشروط می گویند. در معاملات مبتنی بر  اعتبارات اسنادی، بانک ها از قبول بارنامه های مخدوش خودداری می کنند.

5- از نظر نوع خدمات حمل و نقل: از این نظر، بارنامه های دریایی به دو نوع تقسیم میشوند بارنامه هایی که تحت خدمات منظم کشتیرانی قرار دارند. این نوع بارنامه ها برای محموله کشتی هایی صادر می شود که دارای بارنامه حرکت مشخصی بوده و مسیرهای مشخصی را طی می کنند.

بارنامه تحت خدمات کشتیرانی ترمپ برای کالاهایی که با کشتی اجاره ای حمل می شوند صادر می شود. حمل بار تحت این نوع بارنامه، تابع قرارداد چارتر (اجاره) می باشد. مثلا یک فردی کشتی را اجاره بلند مدت می کند و خود او که اجاره کننده کشتی است، از یک، دو یا چند صاحب کالا، کالا برای حمل دریافت می کند. در این صورت اجاره کننده اول، به هر یک از صاحبان کالا بارنامه می دهد نه این که با آنها چاتر پارتی تنظیم کند. این بارنامه ها تحت چارترپارتی صادر می شوند. این نوع بارنامه ها مورد قبول بانک ها نمی باشند مگر این که خلاف آن شرط شده باشد.

6- انواع دیگر بارنامه: دو نوع بارنامه دیگر وجود دارد که عبارتند از:

بارنامه ترانشیپ صرفا برای حمل کالا از طریق دریا بوده و کالا از یک کشتی به کشتی دیگر منتقل می شود و در آن مبدأ و مقصد محموله و همچنین نقطه   انتقال کالا از کشتی اول به کشتی دوم و غیره مشخص می شود.

بارنامه حمل مرکب فیاتا (FBL): اتحادیه بین المللی کارگزاران بار آن را جهت استفاده عاملین حمل و نقل مركب تنظیم کرده است. بارنامه فیاتا می تواند به صورت بارنامه دریایی نیز صادر شود. بارنامه فیاتا حاوی آرم سازمان فياتا و اتاق بازرگانی بین المللی می باشد.

کاربرد بازیافت خسارت در بیمه

اصطلاح بازیافت خسارت هنگامی مورد استفاده قرار بگیرد که زیان دیده برای جبران خسارت خود به شخص یا اشخاص مسئول حادثه مراجعه می کند و به بیان دیگر، خسارت وارد به خود را بازیافت می نماید. در صورت لزوم، دستگاه های قضایی نیز با استناد به قوانین مسئولیت، برای دریافت حق زیان دیده به او کمک می کنند. بنابراین، بازیافت خسارت الزاما ربطی به صدور بیمه نامه و مداخله بیمه گر ندارد؛ ولی از آنجا که بسیاری از اشخاص، خسارت های احتمالی وارد به خود را تحت پوشش بیمه ای قرار می دهند و می توانند با استفاده از مزایای بیمه ها، خسارت ها را از بیمه گران دریافت کنند، مراجعه زیان دیده به منظور بازیافت خسارت از شخص مسئول منتفی می شود. زیرا وصول خسارت از دو مرجع، یعنی مسئول و بیمه گر، خلاف اصول حقوقی و بیمه ای است. ا و به همین دلیل هر رنن ک ارتی برای بیمه کار ایجاد میشود به حکم ماده ۲۰ قانون بیمه، پس از پرداخت خسارت با قبول آن از طرف بیمه گر، حق مراجعه به مسئول، به بیمه گر منتقل می شود و این مسئله مهم ترین نتیجه ی اصل جانشینی است که از اصول اساسی بیمه می باشد، بحث بازیافت خسارت در انواع بیمه ها به شرح زیر است.

١- بیمه های بدنه اتومبيل: در بیمه های اتومبیل عموما به دلیل وجود فرانشیزه بیمه گذار خسارت کامل را از بیمه گر دریافت نمی کند. بنابراین، همه بازیافت خسارت، مشمول حق جانشینی بیمه گر نمی شود. به عبارت دیگر، همان طور که در ماده ۲۰ قانون تصريح شده است، بیمه گر تا میزان خسارتی که به بیمه گذار پرداخت نموده و یا پرداخت آن را تعهد کرده است، حق رجوع به مسئول حادثه را دارد. بنابراین، بابت فرانشیز که از طریق بیمه گر جبران نمی شود، حق مراجعه برای بیمه گذار باقی می ماند. هم چنین اگر مبلغ بیمه کافی نباشد و بیمه گر با اعمال ماده ۱۰ قانون، فقط بخشی از خسارت را جبران کند، بخش باقیمانده خسارت توسط بیمه گذار قابل مطالبه است. توجه شود که در خسارت کلی و به خصوص در صورت سرقت اتومبیل، مبلغ فرانشیز حدود بیست درصد ارزش اتومبیل است. بنابراین، بیمه گذار ناگزیر است برای این بخش از خسارت خود، از حق بازیافت استفاده کند. پس از کشف اتومبیل مسروقه این حق بیمه گذار به قوت خود باقی است. لذا در صورت سرقت اتومبیل، بیمه گر نبایستی متوقع باشد که با پرداخت هشتاد درصد خسارت، مالکیت کامل اتومبیل مسروقه را در اختیار بگیرد. برای حل این گونه مشکلات می توان در زمان انتقال رسمی سند مالكيت، بین بیمه گر و بیمه گذار تفاهمی برقرار کرد؛ به این ترتیب که در صورت کشف اتومبیل بیمه گر معادل بیست درصد قیمت روز خودرو را به بیمه گذار پرداخت نماید. در مورد سایر اموال بیمه شده که به سرقت می رود نیز مسئله به همین ترتیب است. حتی بیمه گذار می تواند از بیمه گر بخواهد که در بیمه نامه تصریح کند که در صورت سرقت موضوع بیمه -مثلا فرش یا تابلو با اشیاء قیمتی دیگر- اگر مال مسروقه کشف شد، خسارت به بیمه گر بازگردانده شده و مال بیمه شده عینا تحویل بیمه گذار شود.

٢- بیمه های باربری کالا: در بیمه های باربری کالا، قراردادی که به بارنامه معروف است رابطه حقوقی بین صاحب کالا و مؤسسه حمل را تنظیم می کند. در این قرارداد، مسئولیت مؤسسه حمل مشخص است. بنابراین در صورت تلف شدن تمام یا بخشی ازمحموله، مؤسسه حمل بر اساس شرایط بارنامه، متعهد به جبران خسارت است. اگر محموله، تحت پوشش بیمه ای نباشد، صاحب کالا برای جبران خسارت به مؤسسه حمل مراجعه خواهد کرد. ولی از آنجا که معمولا کالا پوشش بیمه ای دارد- به خصوص اگر پوشش بیمه ای کامل بیمه نامه با شرط A باشدبیمه گر خسارت وارده را جبران خواهد کرد و با استفاده از حق جانشینی به مؤسسه حمل مراجعه خواهد نمود.

در این نوع بیمه نیز بایستی توجه داشت که او در صورت وجود شرط فرانشیز و یا در صورت عدم کفایت مبلغ بیمه، حق جانشینی بیمه گر کامل نیست.  بلکه در حدود خسارتی که می پردازد حق جانشی دارد. بیمه گذار برای بخش باقی مانده خسارت خود می تواند از حق بازیافت خسارت استفاده کند. ثانیا در قراردادهای بیمه براساس بعضی مقررات و کنوانسیون های بین المللی مسئولیت، مؤسسه حمل محدودیت هایی دارد و حق بازیافت و در نتیجه حق جانشینی بیمه گر محدود است و عملا صددرصد خسارت توسط بیمه گر قابل بازیافت نیست. از جمله این محدودیت ها الزام صاحب کالا به اعلام خسارت ظرف مدت معینی (مثلا ۹ ماه) می باشد. بنابر این، اگر صاحب کالا در اعلام خسارت به مؤسسه حمل و یا بیمه گر اهمال نماید، حق بازیافت منتفی و یا اصطلاحا مشمول مرور زمان می شود و این به زبان بیمه گر است و بیمه گران نیز در چنین مواردی خسارت را به طور کامل جبران نمی کنند.

۳- بیمه های درمان: گرچه در بیمه های اشخاص، معمولا بحث حق جانشینی وجود ندارد و مبالغی که بیمه گر در صورت فوت یا نقص عضو اشخاص بیمه شده می پردازد. خسارت تلقی نمی شود تا بازیافت آن مطرح باشد؛ ولی از آنجا که بیمه های درمان با بیمه های عمر و حوادث شخصی به صورت یکجا طبقه بندی می شوند پرداخت هزینه درمان، کیفیت جبران خسارت را دارد.

لذا به نظر بعضی کارشناسان، حق بازیافت خسارت در این بیمه ها نیز وجود دارد و شخص مصدوم می تواند هزینه درمان خود را از عامل حادثه مطالبه و بازیافت ، در این هزینه توسط بیمه گر پرداخت شود، بیمه گر جانشین او می گردد. به همین لحاظ برخی از

موسسات بیمه اجتماعی در مواردی برای جبران هزینه های پزشکی به مسئول حادثه مراجعه می کنند.

بیمه دام

به دلیل نیاز مبرمی که دامداران جهت پوشش بیمه های دام دارند، در کشورهای اروپایی، بعضی از اتحادیه ها وام هایی به کشاورزان جهت تأمین، اعطا می کردند و از طرف دیگر بانکدارانی که اقدام به اعطای وام کرده بودند، درصدد تأمین و پوششی جهت حفظ سرمایه های خود بودند، زیرا در بعضی از سالها بروز امراض مسری دهان و پا در بین دام ها، سرمایه های وام دهندگان را به خطر انداخت و موجب ضررهای هنگفتی به آنها گردید. به همین سبب وجود چنین پوشش بیمه ای می تواند برای جبران خسارات مذکور مفید واقع شود. در بیمه دام، احشام و حيوانات در مقابل مرگ ناشی از حادثه، مرض و یا حوادث ناشی از حمل و نقل و عدم النفع ناشی از امراض دهان و پا بیمه می شوند. این نوع بیمه نامه معمولا برای حیواناتی مثل اسب، گاو و گوسفند صادر می شود و برای امراضی مانند سیاه زخم، دهان و پا، بیمه نامه جداگانه و پوششی مجزا صادر می شود.

پوششهای بیمه دام: پوششهای بیمه ای که در محدوده جغرافیایی مندرج در بیمه نامه به بیمه گذار ارائه شده و در تعهد بیمه گر برای جبران خسارت قرار دارد که شامل مرگ ناشی از امراض طبیعی، بیماری، نقص و حوادث می باشد. به طور کلی بیمه نامه های دام، احشام را در مقابل مرگ ناشی از امراض، جراحت های ناشی از حوادث، آتش سوزی، صاعقه، طوفان و یا در حال حمل پوشش می دهد.
موارد خارج از تعهد بیمه گر: موارد خارج از تعهد بیمه گر عبارتند از:

– خسارات از کارافتادگی دام و یا غیر قابل مفيد بودن. برای کار و هدفی که نگهداری می شده است.

– خسارات ناشی از اعمال جراحی، تلقیح و مایه کوبی مگر این که این موارد به منظور جلوگیری از مرض و یا بیماری های ناشی از حادثه انجام پذیرد.

– خسارات ناشی از غفلت بیمه گذار و کارکنان وی در حفظ و نگهداری یا اعمال عمدی که منجر به جراحت و یا مسمومیت احشام گردد.

– خسارات ناشی از هر گونه حمل و نقل دریایی احشام به غیر از حمل از طریق راه های مجاز آبی داخلی.

– خسارات ناشی از جنگ.

– خسارات ناشی از جنگ داخلی، شورش، آشوب، اغتشاش و بلوا.

باز خرید بیمه نامه های عمر

در بیمه نامه های عمر که دارای ذخیره ریاضی می باشند(مثل بیمه های مختلط پس انداز و تمام عمر) چنانچه بیمه گذار پس از پرداخت مدتی حق بیمه (مثلاحداقل شش ماه) مایل به ادامه قرارداد نباشد می تواند تقاضای باز خرید بیمه نامه را نماید و مبلغی در حدود ذخیره ریاضی دریافت کند. اصولا حق بازخرید بیمه نامه عمر با بیمه گذار است. ولی چنانچه بیمه گذار از محل بیمه نامه عمر خود وام دریافت نموده باشد و اقساط خود را به بیمه گر پرداخت ننماید، بیمه گر می تواند رأسا بیمه نامه را بازخرید و کل وام و سود متعلقه را از محل ارزش بازخرید برداشت نماید.

بیمه خطر جنگ

مطابق ماده ۲۸ قانون بیمه «بیمه گر مسئول خسارات ناشی از جنگ و شورش نخواهد بود مگر آن که خلاف آن در بیمه نامه شرط شده باشد». بیمه خطر جنگ و به طور کلی تأمین خسارت های ناشی از جنگ و عملیات جنگی و زیان هایی که به وسیله دشمن وارد می شود بیشتر در مورد کشتی های تجارتی و حمل و نقل کالاها مطرح است و به صورت یک خطر غیرعادی با دریافت حق بیمه اضافی و مخصوص قابل تأمین می باشد.

پوشش بیمه جنگ: تأمین این بیمه شامل موارد زیر است:

خطرات تسخیر، ضبط، توقيف، ممانعت و بازداشت و نتایج حاصله از آنها یا هرگونه کوشش جهت انجام آنها. هم چنین نتایج حاصله از مخاصمت و عملیات نظامی اعم از این که جنگ اعلام شده یا نشده باشد و نیز نتایج حاصل از جنگ داخلی، انقلاب، شورش و قیام یا منازعات داخلی ناشی از آنها و دزدی دریایی.

پوشش بیمه جنگ در شرایط جدید شامل موارد زیر است:

1- جنگ، جنگ داخلی، انقلاب، شورش، قیام یا زد و خوردهای ناشی از آن یا هرگونه عمل خصمانه توسط یا بر علیه نیروهای دشمن.

۲- ضبط، تصرف، توقیف، حبس یا بازداشت ناشی از خطرات تحت پوشش بند (1) فوق و نتایج ناشی از آنها یا مبادرت به آنها.

٣- مین ها، اژدرها، بمب های عمل نکرده و یا سایر سلاح های جنگی عمل نکرده.

اعتبار بیمه نامه: اعتبار بیمه نامه جنگی در شرایط جدید نسبت به تمام موضوع یا هر بخشی از آن از زمانی آغاز می شود که کالا بر روی کشتی بارگیری شود و نسبت به تمام موضوع بیمه با هر بخشی از آن به یکی از طرق زیر هر کدام مقدم باشد پایان می پذیرد:

١- تخلیه از کشتی در بندر نهایی یا محل تخلیه.
۲- با سپری شدن ۱۵ روز از نیمه شب روز ورود کشتی به بندر نهایی یا محل تخلیه.

با وجود این، مشروط به اعلام به موقع به بیمه گران و پرداخت حق بیمه اضافی قابل تمدید خواهد بود.

خطرات جنگ: در واقع خطر جنگ یک حادثه یا ریسک دریایی نیست بلکه یک واقعه و بلای اجتماعی است که ممکن است در دریا، هوا یا خشکی اتفاق بیافتد. در شرایط بیمه نامه های انگلیسی خطر جنگ بیمه نیست مگر با اضافه کردن شرایط خاص خطر جنگ. در مورد بیمه خطر جنگ مقررات جداگانه ای وجود دارد که به انستیتو شرایط خطر جنگ معروف است. علاوه بر بیمه خطر جنگ در دریا، بیمه گران می توانند خسارت های وارد به ساختمان ها، منازل و تأسیسات و کارخانجات را نیز بیمه کنند. در بیمه های عمر و حوادث نیز خطر جنگ با اضافه نرخ ویژه قابل تأمین می باشد اما به علت وسعت دامنه خطر و حجم خسارت ها، این گونه بیمه ها با مشارکت دولت و شرکت های بیمه انجام می شود.

اندوخته ها و ذخایر قانونی

 طبق آیین نامه شماره ۱۱ اصلاحی مصوب 1367/03/23 ، مؤسسات بیمه ای موظف به نگهداری اندوخته های قانونی می باشد. ماده ۱ این آیین نامه اظهار می دارد که مؤسسات بیمه مکلفند برای تقویت سرمایه و بنیه مالی خود ذخایر و اندوخته های قانونی زیر را نگهداری و در ستون بدهی ترازنامه ثبت نمایند:

الف – ذخایر قانونی:

 1- ذخیره استهلاک داراییهای ثابت.

۲- ذخیره برای مطالبات مشکوک الوصول و جبران کاهش احتمالی ارزش سایر اقلام دارایی و هزینه های

احتمالی.

3- ذخیره تسعیر دارایی ها و بدهی های ارزی.

ب- اندوخته های قانونی (که طبق ماده ۱۳۵ قانون محاسبات عمومی معادل ۱۱۰ درصد سود ویژه تعیین می گردد):

ا- اندوخته قانونی.

 ۲- اندوخته سرمایه ای.

در ماده ۲ نیز آمده است که ذخیره استهلاک دارایی های ثابت براساس مقررات قانونی مالیات های مستقیم و ذخیره تسعیر دارایی ها و بدهی های ارزی مطابق ماده (۱۳۹) قانون محاسبات عمومی تعیین می شود.

همچنین طبق ماده ۳، ذخیره برای مطالبات مشکوک الوصول و جبران کاهش احتمالی ارزش سایر اقلام دارایی و هزینه های احتمالی براساس اطلاعات موجود تعیین می شود.

نگهداری اندوخته های قانونی برای تقویت و توانمندی مالی شرکت های بیمه در زمینه انجام تعهدهای خود و یاری رسانی به اندوخته های فنی است که نمایانگر و بازتاب قدرت مالی هر شرکت بیمه است است.

اضافه کنیم که موسسه های بیمه در تمام تعهدهایی که بر پایه صدور بیمه نامه و امضای قراردادهای بیمه مستقیم و پیمان های بیمه اتکایی به عهده می گیرند الزام به نگهداری اندوخته های فنی دارند. بنابراین، نه تنها در تعهد های بیمه ای درون مرزی بلکه در پذیرش تعهدهای میان مالی و جهانی نیز باید ضابطه نگهداری اندوخته های فنی را به عنوان پشتوانه تعهدهای خود رعایت کنند.

بیمه خطر انفجار اتمی

این نوع بیمه نامه، خسارات جانی و مالی را تأمین می کند. یکی از شروط کمیسیون انرژی اتمی، اخذ پوششی جهت خطرات انفجار اتمی است. بنابراین خریدار این گونه بیمه نامه ها معمولا مسئولان و گردانندگان راکتورهای اتمی هستند. این بیمه نامه ها معمولا به صورت باز صادر می شود و کسانی که در رابطه با این رآکتورها دچار خسارت یا غرامت می شوند، می توانند از پوشش های بیمه ای آن استفاده کنند.

پوشش های بیمه ای: شرکت های سوئیسی بعد از این که در سال ۱۹۵۵ استفاده های صلح آمیز از انرژی هسته ای مطرح شد، اقدام به تشکیل صندوق مشترک اتمی کردند و پوششهای بیمه ای زیر را ارائه دادند:

1- خسارات وارده به اشیاء که ناشی از آتش سوزی، انفجار، برق زدگی، سقوط هواپیما باشد و نیز خسارات ناشی از افزایش درجه حرارت رآکتورهای اتمی.

۲- خسارات مذکور باید به صورت اتفاقی باشد. برای مثال، از کار افتادن دستگاه های خنک کننده رآکتورها.

۳- خسارات ناشی از آلودگی محیط زیست به اشعه رادیو اکتیویته و یون زا نیز تحت پوشش قرار دارد.

٤- خسارات وارده به اشخاص، ناشی از اثر بروز اشعه رادیواکتیویته (منظور افرادی که با رآکتورها کار می کنند).
-5خسارات مالی و جانی وارده به اشخاص ثالث )بیمه مسئولیت( ناشی از اثر اشعه رادیواکتیویته و یا انفجار هسته ای، حمل و نقل سوخت و ضایعات اتمی هم دارای پوشش بیمه است.

حق بیمه: در این رشته بیمه، نرخ مورد محاسبه با توجه به قدرت رآکتور اتمی و استانداردهای ایمنی و با در نظر گرفتن آمار و خسارات وارد توسط بیمه گران تعیین می شود.

انحصار چند جانبه در بازار بیمه (بخش4)

مقررات و موانع ورود: در بازار انحصار چندجانبه، وقتی که بازار بین اعضای انحصاری تقسیم می شود، بنگاه هایی که مترصد به ورود هستند علاقمند کسب سهمی از این سودها می باشند. اما بین  اشاره می کند که همواره موانعی وجود دارند که ورود به بازار را مختل می کنند. به عنوان مثال، وی به موانع فناوری توسط بنگاه های موجود، تهدید به جنگ قیمت ها و موانع ایجاد شده توسط دولت، مانند لزوم اخذ انواع مجوزها اشاره می کند، موانع ورود توسط انکائوا و همکاران و هم چنین ویزاکر با جزئیات تحلیل شده است.

در بازار بیمه، مقررات دولتی نقش مهمی را بازی می کند و می تواند به عنوان مانعی جدی برای ورود به بازار باشد. به عنوان مثال تنظیم نرخها نیاز به تصویب یک سازمان دولتی دارد. ریز و کسنر مطرح کرده اند که اثرات منفی چنین مداخلاتی آن است که بیمه گران ناکارآمدی، به جای آن که از بازار رانده شوند، از فشار رقابت مصون می مانند. این امر منجر به کاهش در رفاه خریداران بیمه می شود. در تحلیل موانع ورود، نقش مهمی برای هزینه های هدر رفته تعریف شده است. یک تازه وارد بالقوه باید هزینه های قطعی برای سرمایه گذاری بپردازد (به طور مثال خرید یا اجاره تجهیزات ویژه) که حداقل بخشی از آن به عنوان هزینه هایی هدر رفته مصرف می شود. استیگلیتز  تأکید می کند، حتی هزینه های ورود ناچیز نیز می تواند مانعی برای ورود تلقی شود. در آمد تضمینی در بازار انحصاری با کسر هزینه های اولیه ورود به دست می آید. اما اگر یک رقیب وارد بازار شود، بر اساس الگوی رقابت قیمتی برتراند، جنگ قیمت ها شروع می شود و با لحاظ هزینه های صرف شده، هر دو بنگاه با زیان روبرو می شوند. این نتیجه برای هیچ بنگاه جدید الورودی جذاب نیست. نمونه هزینه های هدر رفته در بخش بیمه می تواند مخارج تحقیقات در مورد شناسایی ریسک و محاسبات آماری باشد، ساتن با توضیح هزینه های هدر رفته، باب دیگری را در تبیین سطح تمرکز بازار می گشاید.

برای مشاهده بخش قبل کلیک کنید